Kαίτη Παπαδάκη, Το καρδιοχτύπι άλλαξε ήχο

Αρχείο 24/05/2016

Μισώ κάθε λογής νεκρίλα πάντα
Λατρεύω κάθε λογής ζωή
Β. Μαγιακόφσκι, «Ιωβηλαίο»

Χαρταετοί

Σας έχω ξαναδεί…
Ας συστηθώ για τους τύπους:
σύννεφο κι εγώ,
από τα γκρίζα .
Μα δεν φοράω παντελόνια
(ξέρετε με στενεύουν οι στολές)
ούτε έχω ηλικία, φύλο ή δεύτερο όνομα.
Σύννεφο γκρίζο της βροχής,
απ’ τα πολλά.

Χειμώνας πάλι
ο έρωτας
πουθενά δεν αναπαύεται.
Κάπου- κάπου αναπολούμε τα βιολιά.
Ταμπούρλα
ουρλιαχτά παιδιών
ψωμοτύρι του φόβου.
Το καρδιοχτύπι άλλαξε ήχο:
Μαρία, Μαρία πού να ‘σαι πια;
Θ’ ανοίξεις;
Στην πόρτα σου αιμορραγεί
το θείο βρέφος…

Όμως αρκετά με τα δικά μου.
Μην κάνετε τον κόπο,
γνωρίζω τ’ όνομά σας.
Το σημειώνετε συχνά
μ’ αλείαντη γραφή.
Να το επαναλάβω περιττό.
Για μας άλλωστε,
είστε το τεράστιο σύννεφο
(έστω με παντελόνια).
Ομολογήστε. Μέχρι πού ανεβήκατε;
Είδατε αλήθεια
Χριστό και Κάιν να παίζουν σκάκι;
Ρίξατε βροχή μετά;

Ουρανός πολύς στις πλάτες σας.
Κι είχατε στο μπατζάκι
δεμένη διάφανη κλωστή.
Ίδιος χαρταετός που γλίτωσε
από σύρματα ηλεκτροφόρα.
Ψηλά ζωή !
ψηλή νίκη,
ψιλή κλωστή,
όλες ξεκινούν απ’ τη γη.

Αγαπητέ,
γη η σκόνη σας για μας
(μην αμφιβάλλετε)
μας ενώνει
καλούμπα αόρατη…

Forget me not

Κλαδί ξερό
-δεν φταίει το βάρος-
μόνο του τσάκισε
στη δυνατή φωτιά
το ρίξαμε
ήδη νεκρό
κάποτε άνθισε
-θυμάσαι-
άνοιξη, Μάης
στα χέρια σου
έβγαλε βλαστούς
και γαλανά
μη με λησμόνει
-ωραίο όνομα για έρωτες!

Ύστερα έμαθα,
διαβάζοντας βοτανική,
στ’ αλήθεια πως δεν λέγονται
μη με λησμόνει :
Myosotis sylvatica.
Ανθοφορία εαρινή,
ανάπτυξη ποώδης…

Μυοσωτίς –σκέψου.
Ποντικάκια με μικρά μπλε αφτιά
τα μ’ αγαπάς, δεν μ’ αγαπάς ,
δεν σ’ αγαπώ ,
ροκάνισαν το κλωνάρι μας,
αθόρυβα.

Ρεμπώ

Χάσαμε Αρθούρε.
Η πόλη εάλω.
Τροία, Σμύρνη, Γκουέρνικα.
Ο ταύρος μόνο στέκει όρθιος .
Φυλά τις πύλες του παραδείσου.
Διώχνει πεινώντες και διψώντες.
Τρώει τα παιδιά που παίζουν στο δάσος .
Τρώει και διώχνει, διώχνει…
Μας δάγκωσε, θυμάσαι ;
Τρυφερά μήλα κόκκινα.
Το δόντι ακόμα στο πλευρό που σαπίζει.
Σου λέω , χάσαμε.
Εποχή ατελείωτη στην κόλαση.
Γυμνά πόδια ματωμένα.
Πατάμε ερείπια.
Γυμνά παιδιά ματωμένα.
Ο ταύρος με τ’ άγριο δόντι μουγκρίζει.
Η Εδέμ πλημμυρισμένη σιωπές.
Κι εμείς με τη φωτιά γράφουμε ιστορίες για το δάσος.
Θα πάψουμε. Χάσαμε.
Έπεσε η πόλη.
Βιετνάμ, Συρία , Παρίσι…
Δεν έχουμε καιρό για λέξεις.
Κι άλλο μωρό δεν κλαίει, δεν παίζει πια.
Ο Ταύρος , ο κόσμος,
ποιος φοβάται τώρα τις λέξεις;