στάχτες

Αρχείο 17/09/2016

Οι νύχτες είναι παγερές, Μαρία
Όσο πιο γρήγορα γίνεται πρέπει να πάμε
Στο άλλο ακρογιάλι της ζωής
Εκεί μας περιμένουν οι άνθρωποί μας
Ο χρόνος μας, οι ζωές μας.

Στην πόλη μας έρχεται τσίρκο
Μπορούμε να διασκεδάσουμε
Να χορέψουμε στο σύρμα, να ξεράσουμε φωτιές
Ή να δαμάσουμε λιοντάρι.

Εμείς όλα τα μπορούμε, Μαρία
Αυτοί μονάχα ένα
Να μας εμποδίσουν.

Μαρία, το αποφάσισα
Θα πουλήσω το κινητό τηλέφωνο
Θα σβήσω το προφίλ μου
Και θα χαρίσω τον υπολογιστή
Σε ένα γειτονικό επαρχιακό σχολείο.

Θα σου γράψω γράμμα
Πόσο σε αγαπώ!
Πόσο σε ποθώ!
Στον πυθμένα του χαρτιού
Θα σχεδιάσω μια καρδιά
Διάτρητη από του Έρωτα το βέλος.
Από τη μια πλευρά είναι το όνομά μου
Από την άλλη το δικό σου.
Περίμενε, θα φτάσει
Σε μερικές μέρες
Θα το φέρει ο ταχυδρόμος
Ως συνήθως.
Διάβασε, Μαρία
Διάβασε και κλάψε
Φίλησε το χαρτί.
Και μη λησμονήσεις να απαντήσεις.
«Να, πήρα λίγο χρόνο
Να επικοινωνήσω μαζί σου.»

Οι άνθρωποι στους δρόμους συζητούν για τον καιρό
Στα καφενεία για τις επερχόμενες εκλογές
Στα δικαστήρια συνάπτουν φιλίες
Οι υδραυλικοί υποδύονται τους στοματολόγους
Έχουν τα εργαλεία, το μπορούν.
Οι ηλεκτρολόγοι φιλοσοφούν για το σύμπαν
Οι ανθοπώλες για τον έρωτα
Οι επιπλοποιοί φτιάχνουν βιβλία από ξύλο
Η βλακεία θορυβεί σε όλες τις πλευρές.
Εμπρός, Μαρία, ας χρωματίσουμε τον κόσμο
Εσύ πάρε το άσπρο χρώμα
Εγώ θα πάρω το μαύρο
Το γκρίζο θα του ταίριαζε.

Η αγάπη πήρε το όνομά σου
Το γαλάζιο στο άπειρο
Οι λέξεις δεν μας είναι πλέον απαραίτητες
Τώρα δημιουργούμε τη γαλήνη
Στον ουρανό λάμπουν τα άστρα
Στη γη πέφτουν οι υποσχέσεις.

Αν κάποτε ανταμώσουμε ξανά
Κοίτα να κάνουμε πάλι λάθος
Ας μας απορρίψει το όνειρο.

Πόσο χρειάζεται στο αλογάκι της νεράιδας
Από εδώ ως το τέλος
Αν όχι, μια στιγμή.

Αν θα μπορούσα, Μαρία
Να πιάσω εκείνη την ανοιξιάτικη νύκτα
Και να την φέρω
Να την μοιραστούμε.

Ανοίγω το παράθυρο
Αναπνέουμε τη φύση
Και να επιστρέψω στο όνειρο
Από όπου και ήρθα.

Πόσο όμορφο είναι, Μαρία
Να ανθίζουμε και να αγαπάμε.

Αόρατοι είμαστε, Μαρία
Εμπρός, ας κάνουμε έρωτα
Δίπλα στο μικρό γραμματοκιβώτιο.

Αν τα γράμματα δε φτάσουν
Πιο γρήγορα από το περιστέρι
Και η βροχή δεν πέσει
Πιο γρήγορα από το σκοτάδι
Μπορούμε να έχουμε
Τέλεια γαλήνη.

*
Μετάφραση©Πάνος Ασημόπουλος
φωτο©Στράτος Φουντούλης

Ο Ντέγιαν Τζόρτζεβιτς (Βέλικα Σεγιάνιτσα, στο Λέσκοβατς, 1970) είναι ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας και δοκιμιογράφος. Έχει δημοσιεύσει δύο ποιητικές συλλογές: «Υπάρχω και δεν υπάρχω» (2007) και «Μη / Συναίνεση» (2008). Το ποίημα «Ξυπνώ για να σε αγαπώ» είναι το μόνο ποίημα που έχει μεταφραστεί σε δεκαπέντε γλώσσες (2014). Είναι συντάκτης στον εκδοτικό οίκο «Fileks» (“Φιλόλογος”) και στο περιοδικό «Uspenja» (“Αναλήψεις”). Ζει και εργάζεται στην πόλη Γκρντέλιτσα.