Καίτη Παπαδάκη, “σκόνη του σύντομου καλοκαιριού”

Αρχείο 08/11/2016

Τη νύχτα έπλασε γεμάτη όνειρα ο θεός
μορφές μες τους καθρέφτες που μας μοιάζουν
ώστε να αισθανόμαστε πως είμαστε απλώς
μια αντανάκλαση. Γι αυτό και μας τρομάζουν.
Μπόρχες Οι καθρέφτες

Ο άνεμος κόπασε.
Το νερό μια ευθεία ως τον ορίζοντα.
Κοίτα, περπάτησε…
Κινείσαι; κινείται
αυτός που θ’ αντικρίσεις
στο υγρό γυαλί
νέα πολιτεία
πλάι του
δοκιμάζει την τύχη της,
κοιτάζεται,
επουλώνει ρωγμές
βάφεται στο
λευκό
χαρτί ο κόσμος.
Γράφεις δέντρο και φυτρώνει.
Δίπλωσε στη μέση τη σελίδα!
Έλα , γρήγορα… νωπό το μελάνι.
Πίεσε με χέρια ανθρώπινα.
Έτσι σφραγίζεται η γέννηση.
Λίμνη μπλε στη μέση, δες!
Φτιάξαμε καθρέφτες
πιο μικρούς απ’ την άπειρη θάλασσα.
Διψασμένος πνιγόσουν- θυμάσαι;
Το είδωλο του Πατέρα
στο σκοτεινό βυθό
των ονείρων
άδεια φιάλη οξυγόνου…
Ας αρκεστούμε σε μικρότερα κάτοπτρα,
μέχρι την αυγή,
που οι κόρες μας θα χτενίζονται
μπροστά σε νέους ωκεανούς
και φωνάζοντας πατέρα
θα μας δείχνουν.

Δεν θέλω

Δεν θέλω να πεθάνω ανάμεσα
σε φτωχούς
που ζητιανεύουν
μια στάλα αθανασία,
μια στάλα άπειρο διάστημα.
Δεν θέλω να πεθάνω ανάμεσα
σε τόσους φτωχούς,
που γεννάνε,
εχθρεύονται,
χορεύουν γύρω απ’ τη φωτιά
του πολέμου.
Πεινάνε, λιγουρεύονται
τη σάρκα των παιδιών .
Δεν θέλω να πεθάνω ανάμεσα τους…
Δεν ξέρω να χορεύω.
Πίνω μόνο νερό.
Δεν γεννάω.
Τους σπόρους μου σκορπίζουν τα πουλιά.
Μα τα πουλιά δεν θα επιζήσουν
μετά απ’ την πυρηνική καταστροφή
κι εγώ θα μαραθώ
πολύ πιο πριν,
γιατί δεν θέλω να πεθάνω
Ανάμεσα σε τόσους φτωχούς
ζητιάνους της αθανασίας.
Είμαι δέντρο,
ετσι κι αλλιώς…
Τι να το κάνω το διάστημα;
Έχω ρίζες εγω.
Θα τις μπήξω νύχια στο σώμα.
Γιατί δεν θέλω να πεθάνω,
Ούτε να αναληφθώ.
Εμένα αφήστε με εδώ,
στη γη.

Kύκλος

Αναπαράγουμε την άνοιξη.
Εκλύουμε απ’ τις πληγές αυξητικές ορμόνες.
Πρασινίζουν οι κορυφές της θέλησης.
Κρεμοκλαδείς ποικιλίες προσκυνούν το εφήμερο.
Οργιάζουσα βλάστηση.
Εδέμ ο κόσμος.
Αύριο, ίσως ,
μ’ αιτία ένα μήλο
ή μόνο γιατί έφτασε ο καιρός,
θα πέσουμε πάλι σε λήθαργο.
Ο κατακλυσμός θα ξεπλύνει
τη σκόνη του σύντομου καλοκαιριού.
Κλαδιά γυμνά, διχαλωτά
θα παραμείνουν στο σήμα της νίκης,
φορτωμένα με χιόνια.
Ύστερα πάλι ορμόνες ανάπτυξης.
Γυρίζει πάντα η ζωή προς την άνοιξη.