Μπάμπης Στάικος, “Είναι Τόσο Σκοτεινά Εδώ…” -απόσπασμα

Αρχείο 13/02/2017

Το νερό είχε σκεπάσει όλο το σώμα του. Βυθιζόταν αργά αργά προς το βυθό που δεν έβλεπε. Δεν αισθανόταν κανένα φόβο αντίθετα το παγωμένο νερό του δημιουργούσε μια ευχάριστη διάθεση. Ντυμένος στο λευκό καλοκαιρινό κοστούμι του δεν χρειαζόταν αναπνοές επειδή είχε γίνει ένα με τη θάλασσα. Πολύχρωμα φύκια και κοράλλια χόρευαν δίπλα του και περίεργα φωσφορίζοντα ψάρια άγγιζαν το πρόσωπό του. Ακούμπησε το βυθό και άρχισε να περπατάει εμπρός ώσπου οι ακτίνες του ήλιου σταμάτησαν να φωτίζουν τα πάντα γύρω του και βάδιζε στα σκοτεινά. Έκπληκτος επειδή σκεφτόταν ότι ήταν ολομόναχος εγώ κάτω άκουσε μια σιγανή και τρεμάμενη φωνή να του λέει :

«Είναι τόσο σκοτεινά και κρύα εδώ…» και οι λέξεις έβγαιναν με πολύ κόπο από το στόμα του… Η μορφή του ξεπρόβαλε σαν μέσα από ομίχλη, χωρίς να διαγράφονται ακριβώς τα όριά της… έκανε δύο βήματα εμπρός και σταμάτησε…

«Σε περιμένει ένας λαβύρινθος παιδί μου , θα δυσκολευτείς να βρεις την έξοδο επειδή δεν θα είναι μόνο μία. Η σωστή θα είναι αυτή που θα κάνει την ψυχή σου να γαληνέψει. Ακολούθησε μόνο την καρδιά σου.» του είπε.

‘Ενα παγωμένο ρίγος διαπέρασε το σώμα του και άρχισε να νοιώθει όλο το σώμα του να μουδιάζει… Προσπάθησε να μιλήσει αλλά οι λέξεις δεν έβγαιναν από το στόμα του. Τα χείλη του σφραγισμένα χωρίς να έχει τη δύναμη να τα ανοίξει.

«Δεν σε γνωρίζω ..» μπόρεσε και ψιθύρισε πριν η μορφή εξαφανισθεί στο σκοτάδι…

Πετάχτηκε μουσκεμένος στον ιδρώτα από το κρεββάτι του. Η νεκρική χλομάδα του πανικού άλλαξε και έγινε γαλήνια ανάσα ζωής όταν συνειδητοποίησε ότι ήταν όνειρο μα η φωνή , αντηχούσε ακόμη στα αυτιά του… Η μορφή με τη μακρυά λευκή γενειάδα κάτι του θύμιζε. Κάτι οικείο από το μακρινό παρελθόν. Έψαξε στο οικογενειακό άλμπουμ με τις ξεθωριασμένες ασπρόμαυρες φωτογραφίες αλλά δεν βρήκε τίποτα. Προσπαθούσε να διατηρήσει στη μνήμη του το πρόσωπο που είδε στον ύπνο του για να το περιγράψει στον πατέρα του. Ο πατέρας του ήταν ήδη πάνω από ογδόντα αλλά κρατιόταν μια χαρά. Έφταιγε η υγιεινή διατροφή που έκανε πάντα και το ότι δεν κάπνισε ποτέ. Οι γονείς του ήταν απόμακροι, αυστηροί, κυκλοθυμικοί… δεν μπορούσε να συνεννοηθεί μαζί τους. Είχαν μια περίεργη νοοτροπία διαπαιδαγώγησης. Δεν τους άρεσε καθόλου το άγγιγμα. Θυμόταν ελάχιστες φορές να τον είχε πάρει αγκαλιά η μητέρα του. Είχαν τον δικό τους κόσμο και οι δύο και ένα αδιαπέραστο τοίχος τον χώριζε από τους έξω. Στα χρόνια της εφηβείας οι συγκρούσεις ήταν καθημερινές. Αυτός ήταν πάντα το μαύρο πρόβατο ενώ ο αδελφός του το καλό παιδί. Κι όμως… τους αγαπούσε πολύ περισσότερο από ότι είχαν αντιληφθεί και πολύ περισσότερο από τον αδερφό του ο οποίος ήταν ψυχρός με επιφανειακά συναισθήματα που προσαρμοζόταν σε όλες τις καταστάσεις…

Ο Μπάμπης Στάικος γεννήθηκε στη Λάρισα το 1959. Το 1986 αποφοίτησε από τη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ. Το ΠΟ.Σ.Μ.ΠΥ. είναι η πρώτη συγγραφική του προσπάθεια από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη, το δεύτερο με τίτλο “ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΕΔΩ…” κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Όστρια το 2016, απ’ όπου το παρόν απόσπασμα.