Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου, Φανταστικά Τραγούδια και φωτογραφίες

Αρχείο 06/04/2017

Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας

Μεγάλη νυχτερίδα από το φως σου θρέφεται
γι’ αυτό νωρίς βραδιάζει πριν χορτάσεις
στα ψηλά δώματα βόσκει το μεσημέρι
τους δρόμους καβαλίκεψε το ξανθό κύμα του
Ρίτα Μπούμη Παπά

Πρώτο καρέ
Τρεις δεκαετίες έχωνα δω τον Φάνη. Μονάχα σε κάτι τραγούδια ξεχασμένα μπορώ και τον συναντώ. Ίδια, διαλυμένη καρδιά, ίδια πάθη γιατί ο Φάνης είναι πια ήδη μια ολόκληρη και ανεξάντλητη ζωή. Τέτοια είναι η μοίρα όσων έχουνν για πεπρωμένο τους τα τραγούδια. Καμιά φορά, όταν αθροίζεται ο καιρός και ο Φάνης σβήνει όπως τα σήματα, αρκεί τ΄όνομά του μες στο ποτάμι του δρόμου και τότε φθάνει από χίλιους δρόμους. Μαζί του ο Μάρκος, η Άννα και ένα σωρό βερολινέζικα κορίτσια πνιγμένα στις ηλιαχτίδες. Η εποχή τους ανήκει στα σύμβολα, τα μάτια τους είναι οι ορυζώνες των φιλμ και οι βοές του κόσμου. Χάνονται στο τέλος της μέρας μαζί με ένα σωρό θαμμένα βινύλια που σημάδεψαν για πάντα τη ζωή μας δίχως ποτέ να πεθαίνουν.

Δεύτερο καρέ
Κάποτε στο Βερολίνο σκόρπιες μόνο φωτογραφίες απ΄τον ανατολικό τομέα. Η Ρεμπέκα πατώντας σε δυο κόσμους, από σπάνιο και ανεξιχνίαστο υλικό. Ξανά νεκρή από στρατιωτικά πυρά στο μέσον της οδού Λιζενστράσε. Ερωτική, ακόμη και μες στο θάνατό της, με τον παλμό της να χτυπά στο κούφιο της παλιάς εισόδου.

Τρίτο καρέ
Και έπειτα Αθήνα, ατέλειωτη δεκαετία του ’80 με το παλιό φωταέριο γκρεμισμένο, μ΄ένα σωρό παλιούς κόσμους να αλλάζουν για πάντα ύφος και γραμμή. Όλα ν΄αλλάζουν και ένα σωρό πράγματα στοιβαγμένα μες σε δωμάτια ώσπου οι ψυχές που περιμένουν πάντα τη γνώριμη λέξη να ξαναφέρνουν στο προσκήνιο τις παλιές, τις αγαπημένες και ανεξιχνίαστες αισθήσεις.

Υπάρχουν πόλεις και μουσικές και φίλοι που κατέχουν μια ξεχωριστή θέση μες στην καρδιά μας. Τώρα πιο το γνωρίζω καλά. Υπάρχουν στίχοι και ηλεκτρόφωνα μαγεμένα, ρεύματα πολυφωνικά που σήμερα φαντάζουν ένα με την άνοιξη που εισβάλλει λίγο λίγο από κάθε γωνιά αυτού του χειμώνα.

Σε αυτές τις δυνάμεις συγκαταλέγονται οι αδερφοί Κατσιμίχα. Πρόσωπα που ξεπηδούν μέσα απ΄τις μελωδίες της φυσαρμόνικας και τα ποιητικά υπόγεια. Μορφές που κερδίζουν την αθανασία τους μες στο ξέφρενο πανηγύρι αυτού του κόσμου, επειδή για πάντα θα υδατογραφούν έναν άλλο τόπο σπαρμένο από θαύματα και ρεύματα ηλεκτρικά.

Ο Χάρης και ο Πάνος φθάνουν σήμερα τ΄απόγευμα μέσα απ΄τους στίχους της Ρίτας Πιούμπη Παππά. Δεν θρέφονται μα θρέφουν τη νιότη μας, βόσκουν μες στις καρδιές μας, χάνουν και κερδίζουν την τόση τους σημασία όταν προβάλλουν οι καιροί των συναυλιών.

Το Υπόγειο, Μια βραδιά στο Λούκι, ο Φάνης και μια σειρά από σπουδαίες επιτυχίες που αντέχουν στο χρόνο συνθέτουν σήμερα το έργο των Κατσιμιχαίων. Τα χρόνια τούς κέρδισαν στην εκπνοή. Αφήνουν όμως διαρκώς πίσω τους χνάρια από μια Ελλάδα που σκέφτεται, που ονειρεύεται, που και αν σήμερα κοιμάται στις πιο σκοτεινές γειτονιές αυτής της πόλης, κρατάει αμείωτες, σχεδόν ανέγγιχτες τις σημασίες της. Είναι στα χείλη και τις ψυχές των νεότερων απ΄τους φίλους μας που ζουν στίχοι αμετάφραστοι και στιγμές φωτεινές. Οι αδερφοί Κατσιμίχα αγρυπνούν μες στον άνεμο που σαρώνει τις ζωές μας. Τα τραγούδια τους ζουν πάντα νέα μες στην Αθήνα που καταβροχθίζεται ολοένα και περισσότερο από καιρούς δίχως υποκοριστικά.

Ο Χάρης και ο Πάνος αγγίζουν το μπορ του καπέλου τους που μυρίζει πορτοκαλιές. Απόψε θα βάψουν ξανά κόκκινο το φεγγάρι στα ωραία, αθηναϊκά μπλουζ τους. Είναι οι σχοινοβάτες με την τόση ερημιά τους, με τα παράτολμα νούμερα τα δίχως προστασία. Είναι οι παλιάτσοι κάτω απ΄τ΄απαράλλαχτα σκουριασμένα σαββατόβραδα που γνωρίζουν σε βάθος το πνεύμα της ζωής κάποτε. Ο καιρός τους συμπίπτει με μια ανεξιχνίαστη παιδική ηλικία.

Την Κυριακή που θα΄ρθει, μες στους κήπους των ερειπίων και τα περιβόλια που θυμάσαι μ΄επισκέπτονται φίλοι με στίχους στα χέρια. Τους καθοδηγεί ο καλός τους άγγελος και ίσαμε τ΄απόγευμα που κάποτε θα τελειώσει κερνούν ούζα και κονιάκ στα καφενεία. Στη θέση της καρδιάς τους έχουν ένα όργανο μουσικό και έτσι αντέχουν και ζουν. Τα τραγούδια τους θα κάνουν πάντα την ίδια εντύπωση με τα μαλλιά ενός κοριτσιού που περνά πλάι μας φλεγόμενο.