Χρυσούλα Σπυρέλη, Τρεις συνομιλίες για τη Μεγάλη Παρασκευή του 1944 στο Αγρίνιο

Αρχείο 14/04/2017

1.
ΠΛΑΤΕΙΑ ΜΠΕΛΛΟΥ

Και νάτοι ολόμπροστα, να ο Χρήστος κι ο Αβραάμ, νάτος κι ο Πάνος!
(Γιάννης Ρίτσος)

Ξημέρωμα Μεγάλης Παρασκευής.
Παίρνουν την πάχνη της αυγής
σβήνουν της μάνας την κραυγή, λιώνουν
και γίνονται σιωπή.

Τρία κυπαρίσσια κόβονται κανείς να μη θυμάται…
Τον Πάνο Σούλο, τον Χρήστο το Σαλάκο
τον Αβράμ, ακίνητο, τον Αναστασιάδη…
Το κρεμασμένο σώμα του μες τη θολή φωτογραφία
το ταξιδεύει ακόμα ο καιρός
Ανυπεράσπιστο.

2.
ΑΓΧΟΝΗ

Στους φανοστάτες κρεμασμένα τρία αντρίστικα κορμιά.
(Τάκης Αντωνίου)

Τους περάσανε θηλιά και το σκαμνί απ’ τα πόδια τους τραβήξανε
και τους σκεπάσανε τα πρόσωπα με το λευκό πανί.
Και μη ρωτάς γιατί βουβή, γυρνάει η πόλη, χρόνια τώρα…
Άνδρες – γυναίκες, νέοι και γέροι,
κουτρίζοντας μεταλλαγμένα έντομα βομβώδη
πάνω στης ιστορίας την αναποδογυρισμένη οθόνη.

Ένα παιδί ξυπόλυτο θα είναι ο μόνος θεατής
Το ίδιο πάντα το παιδί. Για να περνάει τους στίχους του
κάτω απ’ την αγχόνη.

3.
ΑΓΡΙΝΙ ΜΟΥ ΚΙ ΑΓΡΙΜΙ ΜΟΥ

κι ήταν το Αγρίνι ολάκερο ένας επιτάφιος
(Γιάννης Ρίτσος)

Όταν θα γίνονται σεισμοί, θα κόβεται το ρεύμα
θα χαμηλώνουν τα βουνά, ο τόπος θα ξεσέρνει
και θα βογγάνε οι νεκροί απάνω όταν πατάνε
δωσίλογοι, ρουφιάνοι, χαφιέδες και προδότες
Ιούδες Ισκαριώτες με μάσκες καλοσύνης,
Φρόντισε τότε πόλη μου
μες τις παρόδιες επιγραφές ν’ ανάβεις μια φλογίτσα
σαν καντηλάκι απαλό να λάμπει στα σκοτάδια.

Κι εσύ, παιδί, Αγρίνι μου κι Αγρίμι μου,
να γίνεσαι ποίημα ανυπότακτο!
Τότε ο πόλεμος. Τώρα ο πόλεμος. Αύριο το μίσος.
Θα βρίσκουν μαχαίρια θα στήνουν κρεμάλες.
Αυτόπτες μάρτυρες ας μένουν οι στίχοι σου
φωτοβολίδες να σχίζουν το μαύρο χώμα.