στάχτες

Το Ντιτρόιτ στέλνει σήμα κινδύνου. Ολόκληρη η πόλη παρασύρεται απ΄τον άνεμο. Το Ντιτρόιτ κάποτε μεσουρανούσε ανάμεσα στις πολιτείες της κομητείας Γουέιν. Ήταν, καλύτερα, μια απ΄τις πόλεις πρότυπα που συντρόφευαν το αμερικάνικο όνειρο. Όμως απόψε την πόλη λυμαίνεται ο κίνδυνος.

Ο Ίαν εργαζόταν στον τομέα των αυτοκινήτων. Πουλούσε μεταχειρισμένα Φορντ, έπαιζε στην κατηγορία των μερικών χιλιάδων δολαρίων. Όμως είχε την βαθιά πίστη πως αν παρέμενε προσηλωμένος στις μικρές του επιτυχίες ο γενικός διευθυντής δεν θα είχε άλλη λύση.

Αγαπητέ Ίαν, φαίνεται πως κάνεις καλή δουλειά. Τι θα έλεγες για υψηλότερους στόχους;

Στους δρόμους μυρίζει σαπούνι και παλιό πλαστικό. Η κίνηση είναι πια ανεκτή αφού χιλιάδες εργάτες ταξίδεψαν λυπημένοι για το Τέξας. Οι εταιρείες πετρελαιοειδών κρατούν ψηλά τα σύμβολα και τις αξίες τους. Κατακόκκινα, πελώρια γράμματα πάνω απ΄τις λεωφόρους, σβησμένοι φωτισμοί απ΄τις χρυσές δεκαετίες της αντλίας.

Ο Ίαν είναι μισός Ιρλανδός. Δεν θυμάται πολλά απ΄εκείνο το μέρος. Μόνο που τρέφει μια παιδική λαχτάρα για τις καταπράσινες εξοχές και αυτή του η παρόρμηση λέει πολλά για ΄κείνο που γνωρίζει  σαν πατρίδα του. Τα αναψυκτήρια που διανυκτερεύουν είναι μετρημένα στα δάχτυλα. Ο κύριος Στηβ στην λεωφόρο Πόντιακ που συγκεντρώνει ηλικιωμένους με αθλητική περιβολή και ολόλευκα, χαμηλά σνίκερς. Στου Πόρκυ σερβίρουν το χειρότερο ουίσκι. Άραγε στους πόσους βαθμούς καίγεται η ψυχή πεταλούδα; Η τρίτη επιλογή είναι το κεντράκι απέναντι απ΄τα μαγαζιά των τηλεοράσεων με τους χιλιάδες δέκτες που παίζουν ταυτόχρονα διαφορετικά προγράμματα. Στη γωνιά επάνω δεξιά δείχνει ζωντανή εικόνα από κάποιον πόλεμο. Στο μέσον επαναλαμβάνονται τα στράικ της αγωνιστικής, πόντοι και ατομικά χαρακτηριστικά σε ύφος ψηφιακών παιχνιδιών. Λίγο πιο πάνω, μερικά τετράγωνα δυτικά προβάλλεται ένα ωριαίο ντοκιμανταίρ για τον Γκρίζλι που καμιά τρυφερότητα δεν τον αγγίζει όταν διαλύει οποιοδήποτε θηλαστικό. Είναι φονιάς, φονιάς.

Το Ντιτρόιτ θυμάται και πεθαίνει ανάμεσα στις χορταριασμένες αυλές με τα κατεστραμμένα, ταχυδρομικά κουτιά. Μα δεν θα μπορούσε κανείς να στείλει ένα γράμμα σε τούτα τα μέρη. Οι ταχυδρόμοι δεν περνούν από εδώ. Μερικά σπίτια πιο πέρα ζούσε ο πρώτος του έρωτας. Αυτή η σκέψη έφθασε ξαφνική, δίχως αφορμή, χωρίς λόγο. Οι παλιοί μαγνήτες έλαμψαν ξανά. Ο Ίαν νιώθει διαλυμένος, άδειος. Πάει καιρός που άφησε πίσω του εκείνη την ασθένεια του αίματος την ηθελημένη και όμως τα βράδια γίνεται κομμάτια, βρίσκει την αντοχή ένας θεός γνωρίζει πώς και πού, για να συνεχίσει. Οι φίλοι του τον παρηγορούν, του μιλούν για τα κορίτσια τους, την πρώτη και τελευταία φορά του έρωτα. Οι φίλοι του τον παρηγορούν, όπως μπορούν. Όμως λίγα πράγματα, ελάχιστα μπορούν να κατορθώσουν με την τρομερή του αρρώστια. Ο Ίαν δεκαοχτώ χρονών έξω απ΄το πατρικό του με αυθεντικό μπέιζμπολ στυλ. Πέντε χρόνια αργότερα πτυχιούχος του τμήματος διοίκησης με τους γονείς του και μερικούς αδελφικούς φίλους στο κατάφυτο προαύλιο. Ακόμη πέντε χρόνια ανυποψίαστος, ένας ανάμεσα στους δεκάδες υπαλλήλους της εταιρείας Νορθ, ενός πραγματικού οικονομικού κολοσσού στην εισαγωγή αυτοκινήτων με χιλιάδες εγγυήσεις.

Δεν θα σας αφήσει ποτέ, η Φορντ, ας μην γελιόμαστε είναι τ΄αποκύημα του αμερικάνικου δημιουργισμού. Το καλύτερο σχέδιο κύριε, το φυλάξαμε για εμάς τους ίδιους. Η επένδυσή σας θεωρείται βέβαιη με υψηλή προοπτική μεταπώλησης. Η Φορντ συνιστά ένα απ΄τα μεγαλύτερα κατορθώματά μας. Σαν το μετέωρο βήμα στην επιφάνεια της σελήνης ή κάθε απόγευμα από το 1946 και έπειτα με μια εκκωφαντική, ιαπωνέζικη σιωπή. Αγοράστε κύριε το θαυμαστό συστατικό του αμερικανισμού μας.Εμπρός κάντε το χρέος σας απέναντι στην πατρίδα, κύριε.

Ο Ίαν έλεγε και άλλα πολλά. Όμως τώρα δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη. Μέσα του εκτείνεται το μεγάλο κοιμητήριο του Άρλιγκτον με τις χιλιάδες ήττες. Νιώθει πως επιστρέφει στον κόσμο, κοιτάζει με αγωνία το ανθρώπινο καραβάνι στον δέκτη, μιλούν μια άγνωστη γλώσσα. Ώστε αυτό λοιπόν συνιστά την λεγόμενη βαλκανική σκόνη ή το λεπτό πέπλο του Κορκ.

Ο Ίαν μαθαίνει από μνήμης όλους τους τηλεφωνικούς αριθμούς. Αν κάποτε τον ανοίξουν στα δύο, εκεί μέσα υπάρχουν φανταστείτε χιλιάδες αριθμοί. Σε μια τηλεόραση δείχνουν τον Ίαν και το μοναχικό του παιχνίδι. Ώστε υπάρχουν και τέτοιοι καθρέφτες, όχι πιστοί, όχι πιστοί μα αληθινοί.

Σας ακούμε. Ο Ίαν κλείνεται στον τηλεφωνικό θάλαμο του παιδιατρικού νοσοκομείου. Ξέρετε,δεν αισθάνομαι πολύ καλά, νομίζω πως δεν…

Πείτε μας το όνομά σας! Μιλήστε καθαρά! Εμπρός!

Ίαν…Λέγομαι Ίαν.  

Από πού τηλεφωνείς Ίαν;

Ντιτρόιτ…

Παιδί της μεγαλούπολης, λοιπόν. Ίαν, τι γνώμη έχεις για τον αυριανό μας κυβερνήτη;

Δεν ξέρω, υποθέτω πως είναι άξιος…

Άξιος, άξιος; Μόνον αυτό έχεις να πεις;

Σκοπεύει να διαθέσει τριακόσια και βάλε εκατομμύρια δολάρια, ξέρεις πόσα χρήματα είναι αυτά Ίαν;

Όχι, όχι, δεν έχει σημασία. Σκέφτηκα πως ίσως θα μπορούσατε να με βοηθήσετε, ας πούμε μια συμβουλή ή μια δουλειά.

Ζήσε με πάθος Ίαν! Επόμενη γραμμή, παρακαλώ!

Ο Ίαν πασχίζει να βρει μια δεκάρα, ο χρόνος του τελειώνει και εκείνος , άλλη μια χρυσή ευκαιρία ετοιμάζεται να χαθεί.

Αν με ακούτε, ίσως να μπορούσατε να μου πείτε κάτι για να σωθώ, ξέρετε, μια συμβουλή ή μια δουλειά, αν με ακούτε, με ακούτε; 

Αν είχε μια δεκάρα στον μέσα κόσμο του, μια δεκάρα μόνο αν είχε, θα μπορούσε να κατακτήσει ολόκληρο το Ντιτρόιτ που πεθαίνει, που πεθαίνει.

Με ακούτε;

*

©Απόστολος Θηβαίος