στάχτες

✼

Τον φώναζαν κουμμουνιστή!
πλούσιος βαριόταν να γενεί.

Τα αστέρια εσίγησαν
όταν οι άπληστοι καταχράστηκαν το φώς τους.
Ο ήλιος έγινε φονιάς
όταν φιλόπονοι με μηχανές τον απείλησαν.
Πολυπράγμονες εργατικοί
τα κελάρια κλέβοντας αδειάζουν,
με αναθυμιάσεις τον ουρανό μπουκώνουν˙
ανατρέφουν παιδόφιλους, κτηνοβάτες, βιαστές,
αναφρόδιτες γυναίκες αργυρώνητες.
Και οι νουνεχείς τον ερωτισμό διώκουν,
την τεμπελιά, την ολιγάρκεια.

*

Αντιφέγγισμα στιγμών μνήμες χαράζει,
δωροδοκούνται οι ηδονές να ψεύδονται,
ο φόβος διακρίσεις δεν κάνει
κι ας λέν πως η ζωή στους πλούσιους χαμογελά.
Κορίτσι σπάζει το κανάτι
με την άχνα του ψωμιού που τ’ ακούμπησε,
τα παιδιά σε λασπόνερα ξεφαντώνουν,
κι ενώ τα βιολοντσέλα πένθιμα ηχούν
πάστορες την αγάπη προβοκάρουν.

*

Δίχως έρωτα, δίχως αλληλεγγύη,
δεν συμφέρει η ζωή,
δεν συμφέρουν οι άνθρωποι,
αθλιότητα το ζήν.

Τα ζώα βρωμερά, θηρία φονικά!
Δεν ίδρυσαν οίκους ανοχής,
δεν κάψαν Χιροσίμες,
δεν τρομοκράτησαν τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό.

*

©Λεωνίδας Καζάσης

φωτο: Στράτος Φουντούλης, Quartier Léopold, Bxl

✼