Rafael Alberti, «είκοσι άδειων αιώνων δίχως αέρα» ―μτφρ. Γιώργος Κεντρωτής

✿

ΟΙ ΜΟΥΧΛΙΑΣΜΕΝΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

Και εγένετο φως έχον
για πυρήνα του ένα πικραμύγδαλο.

Φωνή να έχει για ήχο
τα κρόσσια της βροχής
κομμένα με τσεκούρι.

Ψυχή να έχει για σώμα
το αέρινο θηκάρι
του διπλού σπαθιού.

Φλέβες να έχουν για αίμα
χολή σμύρνας και σπάρτου.

Σώμα να έχει για ψυχή.
το κενό, τίποτα.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ

Σε προσκαλώ, σκιά, στον αέρα.
Σκιά είκοσι αιώνων,
στην αλήθεια του αέρα,
του αέρα, αέρα, αέρα.

Σκιά που ποτέ σου δεν βγαίνεις
από τη σπηλιά σου, και δεν ξανάδωσες
στον κόσμο το σφύριγμα εκείνο
που σαν γεννήθηκες σου είχε δώσει ο αέρας,
ο αέρας, αέρας, αέρας.

Σκιά χωρίς καθόλου φως, μεταλλεργάτρια
που σκάβεις μες στα βάθη
είκοσι τάφων, είκοσι
άδειων αιώνων δίχως αέρα,
δίχως αέρα, αέρα, αέρα.

Έλα πάνω, σκιά, στις κορυφές έλα
της αλήθειας του αέρα,
του αέρα, αέρα, αέρα.