Λεωνίδας Καζάσης, δύο ποιήματα

Αποκατάσταση

Τον σύζυγο κατήγγειλα.
Προσπάθησε, ισχυρίστηκα,
τον αποτροπιασμό για με να προκαλέσει,
στην σύνευνό του λέγοντας,
πως για δαύτον ποθοπλάνταζα !
Μύθο που η Φαεινή επενόησε,
τον σύζυγό της επινοητή εμφανίζοντας,
σε έριδα αποβλέποντας,
ανάμεσά μας κάθε επαφή να διακόψει,
τον επηρεασμό από την ρητορεία μου,
περί οικογενειακής αποφοράς, να ανακόψει.

Πριν το τέλος αναγνώριση

Σ’ ανηφοριά καλόβολη, μπρος στην αυγή, στη δύση σιώπησα.
Στη ροή κοντοστάθηκα, ακούγοντας φωνές γητεύτρες,
την βία να αφοπλίζουν, στην ανεμελιά παραδίδοντάς την.
Της γαλήνης την πλήξη επεδίωξα,
των τρυφών τις ράθυμες ιαχές!
Πλήξη δύστυχη εχόρτασα μέσα από δόλιο,
ανηλεή δαρμό που οι άνθρωποι εκθειάζουν, αναζητώντας τον.
Πάντα ο έρωτας απλοϊκός θα μοιάζει
εις την έξιν, της αλγηδόνος έλξεως.

φωτο: Στράτος Φουντούλης