στάχτες

Ελπίδος και Γούναρη. Οι ποδιές κι οι κάλτσες ως το γόνατο. Οι κορδέλες στην τσέπη. Η Φώφη. Η Βιργινία. Η μια εδώ. Η άλλη εκεί. Η Λένα να μην ξέρω που. Οι ποδιές που έγιναν φούστες μπλε μέχρι το γόνατο. Το γόνατο ένα όριο. Τα μυστικά. Και το τραγούδι στη διαδρομή. Φιλίες που έζησαν άλλες που σκότωσα. Το καφενείο της γωνίας. Ο κυρ Βασίλης. Η κυρά Γιαννούλα. Η Μαριάννα που σηκώνει το υπόλοιπο. Η Μαριλένα εδώ κοντά. Τα παιδιά της. Η Γιώτα που. Ο Τάκης. Ο Τάκης που έφυγε δυο μέρες μετά που θυμήθηκα το όνομα και τη μορφή του. Την ιστορία του. Η Μαρία. Ο πατέρας μου με τα σημάδια του. Ο ύπνος μου. στον ύπνο μου. η μάννα μου ανήσυχη. Πάντα ανήσυχη και να μη φαίνεται. Η ειλικρίνεια σαν χαρτάκι με σειρά προτεραιότητας για μιαν ήσυχη κηδεία. Ο θάνατος που τον κρατούσες στα χέρια σου όσο εκείνος έμπαινε σαν πόνος στο σώμα. Το χάδι σου που δεν τον ξόρκισε. Ο θάνατος. Πάντα ο θάνατος σαν το αναγκαίο ανεπίστροφο. Να δένει τη ζωή στη συνέχειά της. πως γι’ αυτόν αλλιώς να μιλήσω; Οι πατεράδες των άλλων. Οι μανάδες των άλλων. Οι μαθητές που έφυγαν. Η Δροσούλα στο χωριό. Η Μαρία της 4ης Μαΐου όπως κι η κόρη της. η κόρη της που μεγαλώνει ποτισμένη τα σκέρτσα των άλλων. οι φανερώσεις σου. πως βαθαίνουν μέσα μου. να διαπειρίζομαι να σε αφομοιώνω και να μη χωράς. Τα παιδικά σαν λιμάνι. Αν έχεις αδέλφια καλυτέρα. Αν όχι, δένεις μνήμη μόνος. Η πτήση στο κενό ανιστόρητα είναι και θέμα ορθοδοξίας, ξέρεις. η κόρη μου. ο γιος μου. οι κόρες μου. οι γιοι μου. οι δικοί τους. το παρόν. Το μέλλον. Η στιγμή. Η στιγμή σαν μέσο τού πριν και τού μετά. Αμνημόνευτη από γεγονότα, να μην υπάρχει. Μια ροή όλα. Ροή όπως λάβα. Λάβα όπως θέλω. Θέλω να σε εκπλήττω κι όταν ακόμη δεν μπορώ. Τέλος.

Όπως σκοπός.

*

©Ασημίνα Λαμπράκου

φωτο: Στράτος Φουντούλης

❀