στάχτες

Ένας Λέων βρυχάται: «Επιτρέψτε στους ανθρώπους το αισθάνεσθαι, που η μονογαμική ηθική απαγορεύει. Μιλώ εγώ που θέλω επτά κιλά κρέας την ημέρα για να σταθώ στα πόδια μου. Στην πείνα μου μπροστά και στον κίνδυνο του θανάτου, δεν υπολογίζω τίποτα! Και σένα θα φάω άνθρωπε αν βρεθείς στον δρόμο μου όταν πεινώ˙ όμως όταν την πείνα μου κορέσω, είμαι τεμπέλης κι αδιάφορος˙ δεν κοπανώ, σε χιλιάδες πάπιες ζωντανές, τα συκώτια τους, όσπουνα τα λιώσω, για να φτιάξω φουαγκρά να πουλιέται στα μπακάλικα. Δεν βγάζω το δέρμα των ζώων, να το δωρίσω στα θηλυκά, για να μου κάτσουν, όπως σε εκείνον τον έρμο, τον κροκόδειλο που, για να τον γδάρουν, του περνούν ζωντανό σιδηροκατασκευή μέσα στο κεφάλι του, συντρίβοντας τις σιαγώνες του.

Δεν βρωμίζω την θάλασσα με πετρέλαιο, δεν ρίχνω σ’ αυτήν δυναμίτη, για να  πουλήσω τα ψάρια της, δεν στέρεψα εγώ τα πηγάδια, ρίχνοντας μέσα θειάφι, δεν έσπειρα στην γη στρυχνίνη, δεν γέμισα κάρβουνο τον ουρανό, δεν εξαπέλυσα γενοκτονίες.

Τίποτε όρθιο δεν άφησες! Κι όπου νά’ ναι καταρρέεις˙ αφού πρώτα κατετρόπωσες εμένα τον Λέοντα, τον Τίγρη κι’ άλλα ρωμαλέα ζωντανά! Όχι λόγω της μυϊκής υπεροχής σου που υπολείπεται της δικής μας, αλλά, λόγω της προίκας που σου χάρισε η φύση σε νόηση. Είναι δε, τόσο μεγάλο το προίκισμά σου, ώστε να υπονομεύει και την ίδια την υπόστασή σου. Για φαντάσου! Αν διαθέταμε κι εμείς την νόηση που εσύ διαθέτεις, τα ίδια και χειρότερα από σένα θα κάναμε;

Είναι εξουθενωτικές της ζωής οι αντιφάσεις! Να τις αμβλύνεις προσπάθησε˙ εκφράσου όπως η φύση ορίζει, υπακούοντας στην ερωτική σου διάθεση, η οποία σε οδηγεί να συνευρίσκεσαι με ανθρώπους πολλούς, χαρίζοντάς σου εκτόνωση και νου καθαρό.

*

©Λεωνίδας Καζάσης

φωτο: Στράτος Φουντούλης

❀