Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Από την αίθουσα πειραμάτων “Νικολά Γκιλλιέν”

στα βάθη ενός
Μεγάλου Ζωολογικού Κήπου
που μπορεί να περηφανεύεται πως συγκεντρώνει
όλα τα είδη.
Ακόμη και εμάς.
Στεγάζεται στην πόλη και στα κλουβιά του ανηφορίζει κανείς με μέσα τεχνητά.
Θα παραμείνει μυστικός για πάντα.

Ανταπόκριση, από τον μεγάλο ζωολογικό κήπο.

Νικολά, πες μας πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα.

Νικολά: “Τα φοβερά γεγονότα έλαβαν χώρα περί την ενάτη πρωινή. Ο μεγάλος ζωολογικός κήπος είχε μόλις ανοίξει τις πύλες του. Οι φροντιστές τάιζαν τα ζώα και οι επισκέπτες παρατηρούσαν έκπληκτοι την ποικιλία του Θεού πάνω στην γη, την κυτταρική πανσπερμία, τον πλούτο μιας πρωτόγνωρης πανίδας. Κρατούσαν τα παιδιά από τα χέρια και εκείνα κουράζονταν να κοιτάζουν την ζωή που γεννιέται, ζει και πεθαίνει στο κλουβί. Πρόκειται δίχως αμφιβολία για ένα κομβικής σημασίας μάθημα στην ζωή των αυριανών ενηλίκων. Η εξοικείωση με το τοπίο, η θέση της ισχύος, όλα ετούτα αφορούν στο περιεχόμενο του διδακτισμού που απολαμβάνουν αφειδώς οι μικροί επισκέπτες”.

Τι ωραία που τα λέτε, τι νέος είστε εσείς, τι ελπίδα, αληθινός γκολτζής!

Νικολά: “Μια κραυγή συγκλόνισε την ειρηνική συνύπαρξη των ειδών. Ο ιαγουάρος τεντώθηκε πάνω στον κορμό και πέρασε ηδυπαθώς το ακρόχειλό του πάνω στα ψυχρά χέρια της σελήνης. Τα σμήνη των πουλιών πλανήθηκαν στο στενό στερέωμα τους και τα γιγαντιαία είδη κινήθηκαν αργόσχολα σε όλο το μήκος ενός έρημου περιβολιού. Η καμηλοπάρδαλη έσκυψε σαν να διψούσε, μα πολύ αργότερα οι ειδικοί εξήγησαν πως έτσι αυτό το σπάνιο ζώο κρύβει την ύπαρξή του σε αποφασιστικές και κρίσιμες στιγμές για την επιβίωσή του”.

Εσείς θα κάνετε τους αναγνώστες να ριγήσουν, τι στυλ, τι ωραία που τα λέτε κύριε Νικολά!

“Ο λέων, καλοχτενισμένος με ένα σκελετό κουνελιού εμπρός στα πέλματά του έβγαλε έναν βρυχηθμό και πέρασε στην ιστορία, ένας αδιάφορος βασιλιάς και τίποτε άλλο, ένα δημιούργημα της φαντασίας. Η τίγρης των Ινδιών δεν δίστασε να ορμήσει πάνω στα ηλεκτροφόρα σύρματα, γδέρνοντας με τα νύχια της όλο το στρώμα της μέρας. Από πίσω κατάμαυροι παγετοί είναι που λάμπουνε, τι τρόμος! Αυτή θα έπρεπε να είναι η αρχηγός μα έτσι που φυλάνε οι φροντιστές τις παλιές αξίες, καμιά εξέλιξη δεν αναμένεται προς την ορθή κατεύθυνση. Με τις γροθιές τους οι μέρες που θα έρθουν θα κάνουν σκόνη τα γλυκά κορίτσια”.

Είναι και αυτό ένα θέμα, δεν λέω Νικολά, πρέπει κάπως να διευθετηθεί. Μα πες μας, οι αναγνώστες διψούν, διψούν, διψούν!

“Κανένα είδος δεν απέμεινε αδιάφορο. Οι ειδικοί ισχυρίζονται πως πρόκειται για μια στιγμή ιστορική. Ένα μεγάλο κομβόι από βαγονέτα με πλαστικούς, μικρούς τροχούς ελίχθηκε μες στην τροπική βλάστηση του τομέα. Θαρρείς και το γιγαντιαίο χέρι ενός πεντάχρονου παιδιού το κινούσε πάνω στα μονοπάτια του κήπου. Πλάι στα βαγόνια με ταχύ βήμα οι στρατιώτες που συνοδεύουν τα νέα αποκτήματα. Στο πρώτο κλουβί, ο νέος άνδρας, θεληματικός, με αταίριαστα, φαινομενικά ρούχα και παγωμένο βλέμμα. Αμέσως ακολουθεί η νεαρή γυναίκα. Κρατά από τα χέρια της ένα μάτσο ξεφτισμένες θεωρίες, να κυοφορεί το μέλλον, δίχως κανείς από εμάς να το γνωρίζουμε. Ακολουθούν ο έμπορος, ο γκάνγκστερ, με καταγωγή από μια μάνα μπουλντόγκ, ο κάβουρας που κατατρώει στήθια, συκώτια και τον νου. Αυτός είναι πιο επικίνδυνος από τους άλλους και για αυτό έχει διπλή σκοπιά πλάι στο βαγονέτο του. Στα τελευταία κουβαλούν την πείνα και την δίψα, με όψη νεαρού άνδρα και νεαρής γυναίκας, με αποστεωμένα όμως κορμιά, σκασμένα χείλη, χέρια απόμακρα και υπόλευκο χρώμα.

Την παρουσίαση θα την κάνει ο υφηγητής πίθηκος. Στεγάζεται στο ομορφότερο κλουβί του κήπου, με όλες τις σύγχρονες ανέσεις. Μιλά άπταιστα την γαλλική και την αγγλικήν, ενώ δεν φείδεται ικανότητας αν γίνεται λόγος για την νεκρή γλώσσα ντεσπεράντο. Ο υφηγητής πίθηκος δίνει τα ρέστα του, έτσι όπως κάνουν οι ευτυχισμένες παρέες των εξοχικών κέντρων στην καρδιά του πουθενά, λέγοντας τις πιο αστείες ιστορίες που μπορεί να φανταστεί κανείς. Φοράει επίσημο ένδυμα, κανείς δεν ξέρει ποιος του το έδωσε, ποιος προέβη στις διορθώσεις και τις λοιπές μεταποιήσεις. Μα αυτό δεν σημαίνει τίποτε. Εκείνο που ξεχωρίζει στο συμβάν είναι η γοητεία του υφηγητή πιθήκου, η βαθιά, ερωτική του φωνή που κυμαίνεται από τα σπήλαια των χιλιάδων μέτρων, ως το ύφος της σοφίας. Ακόμη, ξεχωρίζουν ο πίθηκος – στρατάρχης, ο τραπεζίτης πίθηκος και ο πίθηκος του αστικού χώρου. Αυτοί εκπροσωπούν την επιτροπή της υποδοχής. Ο υφηγητής εξηγεί την σπουδαιότητα αυτού του κήπου, την αξία του νέου αποκτήματος που επιτέλους μεταφέρεται στον φυσικό του χώρο, προστατευμένο ιδανικά μες στο κλουβί του από την άγρια συνύπαρξη. Εδώ όλες οι προσδοκίες μπορούν επιτέλους να πραγματοποιηθούν, εδώ τα φίδια δεν μιλούν και τα δέντρα γεννούν με έναν διακόπτη οπωροφόρα της αρεσκείας σας. Κανείς δεν θα πεινάσει, προσθέτει ο πίθηκος και ο στρατηγός που δείχνει με το δάχτυλό του τον νεαρό άνδρα.

Μα μιλούν οι πίθηκοι; Τι τρέλες είναι αυτές; Αυτά θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο. Ωστόσο τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Και όσοι παραβρέθηκαν εκείνη την Κυριακή αντίκρισαν στο τέλος αυτής της μοναδικής φιέστας, τον νεαρό άνδρα, ανήσυχο και διψασμένο να αρνείται τα θέλγητρα των φροντιστών, να πηδά ψηλά πολύ από τους παγιδευμένους φράχτες, τους κλεισμένους χάρτες. Μου τα είπα όλα ο Νικολά. Με μια κίνηση παράτολμη και δημιουργική, κατορθώνει να διαφύγει της προσοχής του υφηγητή και προτού κανείς το καταλάβει βρίσκεται στον εξώστη. Η ελευθερία του απέχει μερικά μονάχα μέτρα. Και πρόκειται να την κερδίσει, καθώς από τα μεγάφωνα δίνονται οδηγίες για διατήρηση της ψυχραιμίας, για μια απειλητική κατάσταση, απόλυτα ελεγχόμενη. Όλοι κοιτάζουν τον νεαρό άνδρα που τρέχει κατά την πύλη της εισόδου. Τον ακολουθεί η νεαρή γυναίκα πιο προσεκτική και ευαίσθητη, γυάλινη όπως την θέλουν οι καιροί. Πάνε, ξέφυγαν, τόσα λεφτά, τόσα δολάρια μα τον Θεό έλεγαν οι μέτοχοι που αντί να χειροκροτούν πέρα από την Αφρική βρίσκονται εδώ με λερωμένα πουκάμισα, με αφρόντιστους γιακάδες, αξύριστοι, με γένια τριών ημερών, επιμελώς φροντισμένων σύμφωνα με τις σελίδες των περιοδικών της μόδας. Βρίζουν την τύχη τους καθώς το νεαρό ζευγάρι απομακρύνεται και ο υφηγητής πίθηκος, προσβεβλημένος λύνει τον κόμπο της γραβάτας του. Τώρα κυμαίνονται στον ορίζοντα, δυο κατάμαυρες φιγούρες κάτω στην πεδιάδα και πίσω τους τα Renegade με τις θηριώδεις μηχανές τους, να καταπίνουν την απόσταση σε ελάχιστο χρόνο. Σε λίγο θα τους πιάσουν, ακούγεται το όπλο που εκπυρσοκροτεί, έπειτα ένα μακρινό κλάμα, μια οδύνη στο βάθος της καρδιάς μας. Ο υφηγητή πίθηκος στις δηλώσεις του υπήρξε μεγαλόψυχος.

Τα νέα είδη ήταν άμαθα και τα πρωτόκολλα της ασφάλειας σκέτοι αναχρονισμοί.

Οι αναγνώστες της στήλης θα απορήσουν που δαπάνησαν τον χρόνο τους σε αυτήν την ιστορία. Και όμως, τα γεγονότα που έλαβαν χώρα υπήρξαν πέρα ως πέρα αληθινά και σημάδεψαν για πάντα τους επισκέπτες. Τώρα ο πίθηκος δίνει διαλέξεις έναντι αμοιβής στα ιδρύματα της διεθνούς πρωτοπορίας. Ανταλλάζει σπούτνικς και σονέτα και φιλοφρονήσεις δίχως αντίκρισμα, επισημαίνει την αξία του διαρκούς εμπλουτισμού του κήπου με περισσότερα είδη, ως ένας φόρος τιμής σε αυτήν την κιβωτό που φτιάχνεται από τους πεινασμένους, τους διψασμένους και τους ναυαγούς. Κάθε τόσο, και μόνον όταν ερωτάται πιεστικώς για τις επιδράσεις του, απαγγέλλει μια στροφή από τα ποιήματα του Νικολά Γκιλλιέν, κάτι σπαραχτικό σαν της μοναξιάς καντάδες ή μια ωραία ειρωνεία που θέλει την δίψα σφουγγάρι του γλυκού νερού.

Και τότε όλοι αντιλαμβάνονται πως είναι πικρή η δόξα του καινούριου είδους που χορεύει σε ένα ολλανδέζικο κουτί και άλλοτε πάλι κρατιέται από ετοιμόρροπους εξώστες και μεγάλες ιδέες ή πάλι παίρνει το δείπνο του πλάι στο κύμα των χιλίων δολαρίων, ανάμεσα σε γελαδάρηδες και στοίβες τιμολογίων παροχής υπηρεσιών. Όταν το καινούριο είδος αποφασίζει να σκοτώνει, τότε ο εαυτός του λιγοστεύει. Το νου σας, μην πλησιάζετε.

Για όσους θελήσουν να ρίξουν μια ματιά, για τους τολμηρούς της στήλης που θα θελήσουν να γνωρίσουν από κοντά το νέο είδος, ο κήπος πουλά στην είσοδο τα πιο εκλεκτά εδέσματα. Να ξέρετε, το νέο είδος ανταποκρίνεται πλήρως στα τηλεοπτικά σήματα, τα οποία και κατασπαράζει ευτυχές ντυμένο την τελευταία λέξη της μόδας που πάλιωσε κιόλας.