στάχτες

Από τις εκδόσεις Μανδραγόρας ―επιμέλεια: Ιφιγένεια Σιαφάκα

✳︎

ΕΛΕΝΑ ΑΚΑΝΘΙΑΣ

[…] Αντιστοίχως, η Ελληνίδα γυναίκα, με το μικρότερο Μήλο του Αδάμ και την ανάλογη φωνή, παρ-ακολουθούσε την ανδρική ρωμαλεότητα, εμπραγματώνοντας γενναία, αλλά με έναν πιο απλό και εσωτερικό τρόπο, το ιδιοπρόσωπο ήθος και την ταυτότητά της, εξ ου και οι θαυμαστές έναλγες αυτοθυσίες της – π.χ. ο χορός του Ζαλόγγου και η αυτόβουλη κατακρήμνιση με τα παιδιά της. […]

✳︎

ΣΤΕΛΛΑ ΔΟΥΜΟΥ

[…] Ακούς, Γκιγιέρμο μου, εκεί στις ώχρες των σημείων;

Είναι που έφυγες με άρβυλα όλο νερό, και δεν ακούς το χτύπημα της μαύρης γης.

Το κόκαλό σου γλείφω αναιμική στην κάτω σκάλα, εκεί που η γλυκόριζα μνήμη με στριγκή φωνή με τυραννάει. […]

✳︎

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΑΡΑΝΤΩΝΗ

Από τις ράγιες εκτός

Εκτροχιασμένος ο πόθος

Ουδείς πανικός

✳︎

ΧΑΡΗΣ ΜΕΛΙΤΑΣ

ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ

Πριν ακουμπήσω

μιαν αλήθεια στο χαρτί

φοράω γάντια.

✳︎

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

[…] Δοκιμάστε να κλείσετε πρώτα το ένα και μετά το άλλο μάτι: θα δείτε ότι έχει αλλάξει η οπτική σας για το αντικείμενο. Αυτό το φαινομενικά μόνο άκακο παίγνιο όμως είναι απαράδεκτο όταν πρόκειται για τον νόμο. Η ορθή πρόσληψη του νόμου απαιτεί τη μονοφθαλμία. Και η μονοφθαλμία απαιτεί έναν εθελοντικό και σωτήριο ακρωτηριασμό. […]

✳︎

ΟΛΒΙΑ ΠΑΠΑΗΛΙΟΥ

[…] Το γαϊδουροκαλόκαιρο ήταν γλυκό κι αψύ. Πικρόγλυκο, γλυκόπικρο. Μια μεζουρίτσα τού πώς φεύγει η ζωή, λειαίνοντας τα αποθέματα του ασβέστιου στα κόκαλα ανίερων ονείρων. Τα αρμυρίκια είχαν φύση προδοσίας, και τα κρινάκια –που τα λεν της Παναγίτσας– είχαν φουντώσει· η μια πλαγιά στ’ αριστερά απ’ το λιμάνι ήτανε διάσπαρτη στις λευκοπράσινες αιχμές. […]

✳︎

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΗ

[…] Ο θάνατός σου ήταν σφάλμα. Με βύθισε σε μια κοινοτοπία σκέψης, σε έναν βάλτο ελαφρών προσεγγίσεων της ψυχής, σε μια αμφιθυμική μεταφυσική δεύτερης κατηγορίας.

Ο θάνατός σου με εξέθεσε ανεπανόρθωτα,

μητέρα.

✳︎

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΣΙΑΦΑΚΑ

[…] Η θεία Έβελιν ήταν στον γάμο της θεά, ενώ εγώ ένας θνητός νάνος στα χέρια της μητέρας μου, και αποκλεισμένος τότε από την αιωνιότητα των τρανών, των ωραίων, των εραστών και των αρίστων· κι έτσι, την ξεμάλλιασα, και γράφτηκα κι εγώ σημαντικός στην οικογενειακή μας ιστορία, και από τότε κάπως ίσως μπορεί να είμαι ασφαλώς. Αθώος ή βλάκας; […]

✳︎

ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΜΠΟΓΛΗΣ

[…] Ο καθένας συντρίβεται με τις εμμονές του στην παλάμη. Ραβδοσκόποι επαίρονται πως είναι στα ίχνη του νερού. Κι εγώ τη θάλασσα αντιλαμβάνομαι σαν μέλλουσα αλυκή

✳︎

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΤΑΤΣΗ

[…] Οι λέξεις είναι κρεμασμένα πουκάμισα
στα ερείπια των ποιημάτων∙
ακούω μόνο τον κρότο του ισχίου μου
ακούω το κλάμα του γκιώνη. […]

✳︎

JÖRG FAUSER [Mετάφραση: Kατερίνα Λιάτζουρα]

[…] Η βασίλισσα της Σάμπα είχε χρυσαφένια μαλλιά και πράσινα μάτια και αλυσίδες με πέρλες στους καρπούς των χεριών και των ποδιών, και χόρευε με παράξενους παρτενέρ, με φίδια, πουλιά και ψάρια, και ο άντρας δίπλα στον Καρλ –που είχε μια κάποια ομοιότητα με τον ίδιο τον Καρλ– είπε, «τρέλα! Όλες τους κουβαλούν, δυστυχώς, μια τρέλα», και όταν ο Καρλ θέλησε να του ορμήσει στο λαρύγγι, εκείνος είπε χαμογελώντας, «λυπάμαι, το τμήμα μισθοδοσίας ακύρωσε κάθε άλλη ταξιδιωτική δαπάνη», και τότε ήταν που ο Καρλ ψηλαφώντας αναζήτησε το ξυπνητήρι που χτύπαγε, και έχυσε το μπουκάλι με το κρασί δίπλα στο κρεβάτι, και έπειτα έπαψε το ξυπνητήρι να χτυπά. […]