Σωκράτης Ξένος, δύο ποιήματα

Αρχείο 25/11/2011

προκυμαία

Τα μάρμαρα του στήθους σου
σπάζουν ακόμα εδώ αιώνες που επιζήσαμε
γεμάτοι θάλασσες έτη ενθυμούμαι
ίχνη δικά μου πλωραία
και παλεύω τα υλικά του ναυαγού
με το ξύλο τιμόνι να επιπλέει
οργιές μακριά από τη δυνατότητα του χεριού
φυτρώνει αιτίες δήθεν χλόη φωνή
και επείγεται τετραπλή φωτιά
μα γκρεμισμένα τα δωμάτια της νύχτας
περιφέρομαι
έννοια του περιπατητή στην προκυμαία
άκρη άκρη στον παφλασμό της σκέψης σου
στ` αυθεντικά στολίδια σου χοχλάζω
σεντέφι ανθεκτικό
ποιος ετιθάσευσε ζώο των ελιγμών υδάτων
δαγκώνοντας τρώγει ανάμνηση
σκύβει από μεθυσμένο λιμάνι πίνει
κι αργά τρεκλίζοντας στην απομάκρυνση
πλάτη και σηκωμένος γιακάς
ασιδέρωτο σεντόνι μου
κοιμάσαι το καημένο
μιαν άνοιξη άρωμα πλυντηρίου

***

(άσκηση α`)

Ελάτε πίσω λέξεις
μήλα μου απόκρημνα
ρίζες στιγμές ελάτε που ωρίμαζα
που ήμουν δέντρο του νοήματος
ελάτε πίσω στους χορούς
με τα οπωροφόρα βήματα
και τους ρυθμούς στίχων οργάνων
στις εσχατιές υπαίθριου δωματίου
δίχως
ενός μονοπατιού το ένδυμα
το πρώτο βελόνι μ` αγγίζει
η έναρξη αλίβανων κέδρων

…