Κατερίνα Σημηντήρα, τρία ποιήματα από τη ποιητική συλλογή “δυτικά της Σαπφούς”

Αρχείο 13/06/2015

απεικόνιση

Απόγευμα καθηλωμένο
στις παλιές φωτογραφίες
Πρόσωπα γνώριμα
Ασάλευτα χωρίς θερμοκρασία
Ασπρόμαυρος άνεμος
ανέμιζε μαλλιά
Στιγμές αναλλοίωτες, εγκλωβισμένες
στο τετράγωνο αδιέξοδο των διαστάσεων
στοίχειωσαν στο χαρτί
Εκείνη κειτόταν μπροστά μπροστά
Φορούσε όπως πάντα το ίδιο φουστάνι
και όλο ρωτούσε αν θα ζήσουμε μυστικά

Άγγελοι παραπληγικοί
συνωμοτούν ακόμα με το θάνατο
στο υπόγειο, αριθμός επτά
στην οδού Σαπφούς
Στο ισόγειο Κινέζοι πάνε-έρχονται
ξεφορτώνουν εμπορεύματα
αργά τη νύχτα
στα τετράγωνα αδιέξοδα της πόλης

η παλιά γειτονιά

Οι άντρες είχαν τη συνήθεια των εμπόρων της Krusheve
κοιμόταν τα βράδια με τα σκαρπίνια δεμένα κανονικά
Δίπλα στο κάδρο της δωδεκάχρονης πεθαμένης θείας
καρφωμένη η νυχτερίδα, σφαγμένη με χρυσό
Στο υπόγειο οι επτά μεταμορφώσεις του φιδιού
επιδείνωναν τους πυρετικούς σπασμούς
Πολλαπλές οι ιδιότητες του θείου, μα ανώφελες

Στην παλιά γειτονιά
στον κίτρινο αχυρώνα με τις ζωοτροφές
και στην αποθήκη με τους σπόρους
ανάμεσα σε χρωματιστά κουτιά με λιπάσματα
ο αέρας αναστέναζε μαι ίδρωνε τόσο πολύ, έσταζε
Απ’ τη μια μέρα στην άλλη
πέρασαν κι άλλα 160 χρόνια μοιραίας σιωπής

νότιες συμπληγάδες

Ένας καταυλισμός περιπλανώμενος ακατάπαυστα
Ένα σφυγμός στην κεντρική αρτηρία να συσπάται επικίνδυνα
Η αντανάκλαση μιας ανεκμετάλευτης αμαρτίας
Στις Νότιες Συμπληγάδες σ’ έχασα
Ένα καυτό απόγευμα του Αυγούστου
Όταν ο λίβας θρυμμάτιζε το χώμα
Ψίθυροι αποτυπώματα ηλιοστάσια
τόσες αποστάσεις που ζήσαμε…
Απομακρύνθηκες μέσα στη σκόνη
Ύστερα οι πρώιμες βροχές τόσο συνηθισμένες
δίχως νόημα
Μα εγώ επέστρεφα ολόκληρους χειμώνες
Εκεί όπου ακόμα
ακροβατείς στο γύρο του θανάτου
Καμένα λάστιχα και καυσαέρια

Λίγο έξω απ’ τις εργατικές συνοικίες