Χρήστος Δημουλάς, Ύπαρξη

Αρχείο 30/05/2016

Ύπαρξη όμορφη, ύπαρξη σκληρή
μια τραγική σκιά συνέχεια στο κατόπι σου
σε μακελεύει βήμα-βήμα, σου κόβει το πρωί
εκεί που πας δηλαδή ν’ αναστηθείς σε νεκροθάβει
σε βάζει δέσμιο μιας πουτάνας αλυσίδας
που σε σέρνει, σε μαρκάρει, όπως καφτό σίδερο τα βόδια
μή τυχόν και στρίψεις στην οδό της ελπίδας και χαράς γωνία.
Εκεί σε θέλει, στο χαμόδρομο της απελπισιάς να ζητιανεύεις
να κρατάς φανάρι στο ξεπούλημα για να σου ρίχνει τα κόκαλά της
να φτύνεις την ψυχή σου για να ζήσεις
να λες “τι καλά κι έτσι κι ας με πεθαίνει”.
Πονάς, κομμάτια σε βρίσκει η βραδιά, πίκρα γεμίζουν οι οφθαλμοί σου
σε πετροβόλημα σε ποινολογούν της ξεφτίλας οι δικαστές
μάνα σου γίνεται τώρα η οργή κι άντε να περάσει και τούτη η χρονιά
να κλέψεις λίγο από την προσοχή του χάρου να μη σε πιάσει στα στενά
και ξεχάσεις πια το τι άνθρωπος σημαίνει
έτσι που σε κατάντησαν, κυβερνήσεις, νεφρά και μάπα-νοσοκομεία
να μπαίνεις άρρωστος και στο εξιτήριο νάσαι ένα ρημάδι.
Αγάντα ρε, δεν μας πάρθηκε ακόμη η πνοή η τελευταία
αυτήν είναι η ελπίδα μας η έσχατη, η κοφτερή μας η αρχή!