Αλεξάντρ Πούσκιν, “μα τα χείλη μου έν’ άλλο ψιθύρισαν όνομα” -μετάφραση Δημήτρης Τριανταφυλλίδης

Αρχείο 26/10/2016

Δωρίδα

Χρυσά έχει ηΔωρίδα μαλλιά και πλουμιστά
χλωμό το πρόσωπό της, τα μάτια γαλανά.
Στο συμπόσιο αφήνοντας τους φίλους χθες αργά
Με την ψυχή μου ανέμελα ήπια στην δική της αγκαλιά∙
Ο οίστρος έδινε στην έκσταση τη θέση του ταχιά
Οι πόθοι σβήναν ξαφνικά, μα φούντωναν ξανά∙
έλιωνα∙ μα στο θαμπό σκοτάδι μέσα
άλλα χαρακτηριστικά είδα γλυκά,
θλίψη μυστήρια μου γέμισε την καρδιά
μα τα χείλη μου έν’ άλλο ψιθύρισαν όνομα.

Το ποίημα αυτό γράφτηκε το 1819 και δημοσιεύτηκε το 1820 στο περιοδικό «Παρατηρητής του Νέβα» της Αγίας Πετρούπολης.

Ξύπνημα

Όνειρα, όνειρα
η γλύκα σας που είναι;
Πού είσαι, πού είσαι,
της νύχτας η χαρά;
Χάθηκε,
ο ανέμελος ύπνος
και μόνος πια
μεσ’ στο σκοτάδι το βαθύ
ξυπνώ.
Γύρω απ’ το κρεβάτι μου
νύχτα βουβή υπάρχει.
Για μια στιγμή επάγωσαν
Σε μια στιγμή πετάξαν
όλα μαζί μακριά
του έρωτα τα όνειρα.
Γεμάτη είναι ακόμη
η ψυχή με επιθυμίες
τις αναμνήσεις του ονείρου
αναζητά.
Έρωτα, έρωτα,
την προσευχή μου άκουσε:
τα όνειρα σου
στείλε μου ξανά,
Και σαν έρθει το πρωινό
μαγεμένος ας χαθώ
χωρίς να ‘χω ξυπνήσει.