στάχτες

ΧΟΕΝΜΠΟΥΡΚ

Κανείς στο σπίτι. Σε κάμαρες φθινόπωρο·
σονάτα σεληνόφωτη
στις παρυφές του σκοτισμένου δάσους.
Τη λευκή πάντα των ανθρώπων όψη σκέφτεσαι
στον ορυμαγδό μακριά του χρόνου· πράσινο σύγκλαδο
χαρούμενο πάνω από κάτι ονειροπόλο γέρνει.
Σταυρός και βράδυ·
με χέρια πορφυρά τον μουσικό τ’ αστέρι του αγκαλιάζει
όπως σε παράθυρα ακατοίκητα ανεβαίνει.
Έτσι τρέμει στο σκοτάδι μέσα ο ξένος,
καθώς τα βλέφαρα πάνω από κάτι ανθρώπινο σηκώνει
που είναι μακριά· την ασημένια του ανθρώπου φωνή
——-στον διάδρομο.

*

ΤΟΠΙΟ

Εσπέρα σεπτεμβριανή· θλιμμένες αντηχούν των βοσκών
——-οι σκοτεινές φωνές
μες στο χωριό που νυχτώνει· σαν ψιλόβροχο τινάζονται
——-φωτιές στο σιδεράδικο.
Απότομα, με βία σηκώνετ’ όρθιο ένα μαύρο άλογο· οι
——-υακίνθινοι της παρακόρης βόστρυχοι
κυνηγούν των πορφυρών του ρουθουνιών τον ζήλο.
Ανάκουστο στις παρυφές του δάσους κοκαλώνει της
——-ελαφίνας το κάλεσμα
και τα κίτρινα άνθη του φθινόπωρου
γέρνουν πάνω από την όψη τη γαλάζια της λίμνης αμίλητα.
Με φλόγα κόκκινη κάηκε ένα δέντρο· φτεροκοπούν
——-με φάτσες σκοτεινές οι νυχτερίδες.

*

Μετάφραση ©Γιώργος Κεντρωτής