στάχτες

Κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Κίχλη

✼

ΟΠΩΣ ΤΩΝ ΙΝΚΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Τραφήκαμε από νωρίς με σύννεφο.
Ήταν γλυκό πολύ και μείναμε γρήγορα
χωρίς δόντια.
Μας τρώνε από τότε μικρά τρωκτικά
τα ούλα μας δείχνουμε αναμεταξύ μας
κι αναγνωριζόμαστε
όπως των Ίνκας τα παιδιά.

Στις παλάμες μας γεννήθηκαν ρόζοι
από τ’ ατέλειωτα χάδια
και τα παιχνίδια με τα χάρτινα σπαθιά.
Ηττημένοι πάμε σε κάθε μάχη a priori
μ’ ανεστραμμένες παλάμες
αντικριζόμαστε από τ’ αντικριστά βουνά
μας πιάνει απ’ τη μύτη το αίμα
είναι οι ρίζες μας μιας ποιότητας
που’ χει μηδενικά
για πρόσημα.

Κι έχουμε στα μάτια αγκάθια
τα βλέπουμε όλα ραγισμένα.
Δεν μεταβολίσαμε φαίνεται καλά
τα άμυλα
στις γλυκερές φωνές ματώνουνε τ’ αυτιά
στην υποκρισία μπροστά μας πιάνει ναυτία
εκ γενετής μας είπανε
σε βρίσκει η αμφιβολία
σε ακολουθεί μετά σαν στίγμα.

Με μια κουφάλα στην καρδιά
από το φύσημα το δυνατό του αγέρα
λικνιζόμαστε ιστία τρύπια
σε μονίμως θολά νερά.

*

Ο ΚΑΝΟΝΑΣ

Δεν μπορείς να γράψεις, λένε, για τραύματα νωπά.
Έτσι όπως σπαρταράει η σάρκα τους
ροδαλή ακόμα πριν από τη σήψη
προκαλεί στον νου θρομβώσεις
κι εκείνη η αναβλύζουσα σχισμή
δακρύρροιες επιφέρει.
Συγχύζονται οι προτάσεις, γίνονται εκδορές
πληγές αιμορραγούν
σχίζονται χαρτιά κι άλλα χαρτιά
τυλίγουνε απορροφητικά το σώμα
αλλά λειψά είναι, τι να σου κάνουν.
Ανήκεστος η βλάβη.

Κι ύστερα ακούγεται
κι ο μακρινός εκείνος ρόγχος των πραγμάτων
αχός που ακατάσχετα μονολογεί
σφαδάζει του λόγου η εκφορά
απαιτεί απόσταση αναπνοής
και ασφαλείας ζώνη
ένα φιλί ζωής εναγώνια ζητά
που πάντα τον κανόνα επιβεβαιώνει.

*

©Σοφία Περδίκη

✼