στάχτες

✼

Είναι μια δύναμη μαγνητική που σε τραβάει.
Ακούγονται ήχοι.
Σα να τινάζονται πυκνά μαλλιά σε πηγάδι.
Είν’ εκεί οι ανεξιχνίαστοι τρόποι που άλλαζες
το δρόμο. κι ο φίλος, που σου έλεγε άλλα
απ’ αυτά που άκουγες. Κι ο εχθρός
που γυρνούσε την κουβέντα στα βουνά
σαν άγγιζες την ψυχή σου.
Πρόσωπα στα τζάμια, όχι ζωντανών, όχι νεκρών
αλλά ενδιάμεσα. Κοιτάνε προς τα κάτω τον πυθμένα.
Κοιτάνε προς τα πάνω τον πυθμένα. Μπερδεύουν
την κατεύθυνση.
Μόνο το ρεύμα μέσα στο σκοτάδι
που παρασέρνει πράγματα δικά μας.
Εκεί τώρα κατεβαίνουν
νύχια, μαλλιά, τσαλακωμένα φύλλα· παιδικά γέλια
σαν σπασμένα λαγήνια ηχώντας εφιαλτικά.

*

©Μανόλης Πρατικάκης, από τη συλλογή «Τα δυσεύρετα χρώματα του τέλους», εκδ. Ίκαρος

φωτο: Στράτος Φουντούλης

✼