στάχτες

Μικρό θέατρο

[Mεγάλο σκοτεινό κτίριο. Άδειοι διάδρομοι, πότε σκιές εδώ και εκεί. Οι καθρέφτες στο βάθος της σκηνής κάνουν την δουλειά, σίγουρα κάποιος θα το έχει σκεφτεί πρωτύτερα. Ένας τύπος, γύρω στα τριάντα περπατά, ανοίγει πόρτες, πότε πότε χαιρετά με το καπέλο του και προχωρεί. Χαμηλοί φωτισμοί, σφραγισμένα τμήματα, αντιπρόσωποι γενικώς. Καθώς περνά στην τελική ευθεία, βλέπει στο βάθος τον ευτραφή κύριο που πανηγυρίζει με ανοιχτές αγκαλιές. Τα τελευταία γραφεία διαθέτουν τους καλύτερους του είδους. Αυτοί αναλαμβάνουν να χαιρετήσουν πρώτοι τον αρχηγό λίγο πριν γίνει ιδέα.]

Κύριος: Ιδού ο Νυμφίος έρχεται!

[Όλοι μαζί οι τύποι που ακουμπούν στην κάσα της πόρτας τους ανάβουν τους αναπτήρες τους και κάπως φωτίζονται. Είναι τρομεροί.]

Νυμφίος: Ώρα καλή! [και γνέφει με το μπορ του, αποπνέει ευγνωμοσύνη]

Κύριος γραφείο Α : Καλωσορίσατε αρχηγέ!

Νυμφίος: Ευχαριστώ  μα…

Κύριος γραφείο Β: Να προσέχετε, είναι μοναχική δουλειά, έχει πολύ σκάρτο πράμα εκεί έξω.

Νυμφίος: Ευχαριστώ, μα…

Κύριος γραφείο Γ: Δεν μου λες; Περνιέσαι για αρχηγός; Αυτό να το δούμε. Όλους τους σκοτώνω εγώ, με ένα ασημένιο στιλέτο, να κοίταξε εδώ!

Νυμφίος: Δεν θα έπρεπε, μα…

[Όλοι μαζί οι κύριοι γραφεία Α εώς και Γ]

Κύριοι γραφεία: Μα;

Νυμφίος: Νομίζω πως η προδοσία υφαίνεται με καλωσορίσματα, έτσι δεν είναι;

Κύριος γραφείο Δ: [χειροκροτεί μέσα από την σκιά ξεχωρίζει] Συγχαρητήρια αρχηγέ! Κερδίσατε άξια εκεί έξω, ας τα ξεχάσουμε όλα και ας ζήσουμε μαζί αγαπημένοι.

Νυμφίος: Τι σκαρώνετε;

Κύριος γραφείο Δ: Αυτό εδώ; [και δείχνει με τα χέρια του] Στεφάνια κύριε, στεφάνια για τις μέρες που έρχονται. Εδώ πιο κάτω τα πουλάνε, έρχονται και μου ζητάνε. Μα ακάνθινα, λέω; Εκείνοι επιμένουν, δεν έχω παρά να υπακούσω. Εσένα αρχηγέ θα σου το κάνω δώρο, αυτό δεν θες;

Νυμφίος: Τώρα είναι εντάξει.

[Τον περιμένουν να πεθάνει από την μοναξιά του. Το γραφείο του αρχηγού έχει διαλυμένα παράθυρα, αντιπρόσωποι μπαίνουν, αφήνουν ένα χαρτί, κάτι παίρνουν, κάτι λένε ψιθυριστά στον κόρφο του αρχηγού. Στο πρώτο συρτάρι έχει τα απαραίτητα. Ο αρχηγός καρφώνει, παίζει όπως παλιά, θυμάται την τέχνη του πατέρα του, θυμάται σημαίνει ζει δυο φορές. Και με τον σταυρό του βγαίνει στον προθάλαμο και όλοι χειροκροτούν. ]

Νυμφίος: Πήρα την απόφασή μου.

Κύριος γραφείο Δ: Ξεκινήστε παιδιά, [προς τον Νυμφίο] σας συγχαίρω, πήρατε την σωστή απόφαση

[ καθώς περπατά του σκίζουν τα ρούχα, τον χτυπάνε]

 μην φοβάστε, αν δεν ήταν αυτό θα χανόσαστε από την μοναξιά σας.

*

©Απόστολος Θηβαίος

φωτο: Στράτος Φουντούλης

διαβάστε τα κείμενα του Απόστολου Θηβαίου→

❀