στάχτες

Φινάλε σκηνής

[Το έργο τελειώνει. Ίσως η σκηνή, αυτές οι λέξεις γράφονται ολομόναχες. Έχει κρατήσει κιόλας πολύ η ευτυχία πάνω στην σκηνή. Τώρα ετοιμάζουν το μεγάλο φινάλε. Θα είναι μια συγκλονιστική στιγμή, από εκείνες που κάνουν τους ανθρώπους στις πλατείες να συλλογίζονται αργότερα σε ταξί, αεροδρόμια, εγκλεισμούς, νυχτερινές βάρδιες, ταξί, περίπτερα, μπαλκόνια, τι τάχα μέτρησε σε αυτήν την ιστορία. Ο Σάσα είναι από μια άλλη σκηνή κιόλας νεκρός.Η Ράνια είναι ολομόναχη και οι διμοιρίτες έξω την περιμένουν. Είναι μισόγυμνη, γεμάτη αίματα επειδή σκότωσε μόλις έναν στρατιώτη με τα χέρια της. Έχει περάσει στους ίσκιους. Εκείνη που φοβόταν τον εαυτό της, τότε, παλιά, είχε σκοτώσει έναν στρατιώτη με τα χέρια της. Ολάκερη η αιτία αυτής της μικρής τραγωδίας η επιθυμία του Σάσα να προσφέρει στην Ράνια, σαν δώρο ένα αδέσποτο πιάνο που είχε φανεί πίσω από την σπασμένη βιτρίνα. Ήταν μόλις εκατό μέτρα μακριά και θα τον έκρυβαν τα φώτα του δρόμου. Τίποτε δεν μέτρησε. Αυτή η δίχως λογική απόπειρα, αυτό το πιάνο στην διαλυμένη πρόσοψη του μαγαζιού ήταν αρκετό για να ξεχαστούν λιγάκι οι δυο τους από τον χαμό του πολέμου. Στο κάτω κάτω ήταν ερωτευμένοι και άξιζαν την καλύτερη εκδοχή της ζωής. Όχι αυτό. Ακόμη και αν ο σκοπός ήταν υψηλός, πολύ περισσότερο ακόμη και από την αξία του πιάνου, τότε, τις καλές μέρες, εκείνη η τρέλα στοίχισε την ζωή του Σάσα. Άφησε ανάπηρη την Ράνια.]

Σάσα: Νομίζω πως εσένα αγαπούσα όλα αυτά τα χρόνια.

Ράνια: Δεν ξέρω για αυτό μα εγώ σου χρωστώ την ζωή του μικρού μου τραγουδιού.

Σάσα: Όχι, όχι δεν ήταν τίποτε.

Ράνια: Και όμως, ήταν κάτι σαν προσευχή της καρδιάς, μια πράξη μεγάλη.

Σάσα: Μοιάζεις αδύναμη.

Ράνια: Είμαι καλά. Σαν να πέρασε πολύς καιρός και σαν να προχώρησε η άνοιξη. Είναι έτσι;

Σάσα: Ίσως. Μα για εμένα που δεν έλειψα ποτέ, οι νεκροί εξακολουθούν να κυλάνε από τον ουρανό, δεν είναι άστρα αυτά, δεν είναι. Και οι μέρες περνούν με τον ίδιο ρυθμό και η ζωή εξακολουθεί να αντέχει μες σε κλουβί. Και έτσι είναι.

Ράνια: Ναι, άλλα τώρα έχουμε να μεγαλώσουμε εκείνο το τραγουδάκι.

Σάσα: Σε όλη την ύπαιθρο φέγγει ο χτύπος…

[Μαζί με μια φωνή, οι δυο τους.] του αναμμένου παραθυριού σου.

[Και γελάνε με την καρδιά τους, ο Σάσα της χαϊδεύει τα μαλλιά και εκείνη λιώνει από αγάπη.]

✳︎

©Απόστολος Θηβαίος

φωτο: Στράτος Φουντούλης

διαβάστε τα κείμενα του Απόστολου Θηβαίου→

❀