στάχτες

※

Είμαι τυχερός που έχω εσένα: αν έχεις έναν πραγματικό φίλο στη ζωή_ έχεις έναν περισσότερο απ’ όλο τον κόσμο. Ακόμα και στο μετρό (σαν καθωσπρέπει καταθλιπτικός πήρα μπόνους αγοραφοβία… με πιάνεις…) απ’ το χέρι με κρατάς: το οπισθόφυλλό σου κολλημένο στο τζιν μου και το πάνω μέρος σου χαϊδεύει, που και που, τον κώλο μιας μελαχρινής – (στα απότομα τραντάγματα τον χουφτώνει κανονικά και με το νόμο..). Σε γουστάρω γιατί είσαι πάντα τίγκα στη μαστούρα, μπαγάσα: με ξεκολλάς από κακές παρέες: όπως η ζωή. Γιατί αλλιώς θα έπασχα κι εγώ, όπως οι άνθρωποι, από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης: τους έχει απαγάγει η ζωή.. φασκελοκουκούλωστα… χωρίς σάλιο: γίνε 25, γεννοβόλα 2,5 παιδιά, επιβίωσε αλλά 20 χρονάκια ώστε να μεγαλώσουν και μετά ξεκίνα να βγάζεις ζημιές μέχρι να ψοφήσεις. Μεγάλη καργιόλα η φύση ε; συμφωνείς;… μη γελάς: το θέμα είναι να αγαπήσεις τη φυλακή σου. Να τη βρεις με τα κάγκελα – δεν έχει τίποτα απόξω. Πώς να στο πω: καπούτ. Χαρούμενος γίνεσαι όταν καταλάβεις (ως το μεδούλι) πως δε γ ί ν ε τ α ι να είναι κανείς χαρούμενος. Δεν ξέρω γιατί στα λέω όλα αυτά – μήπως πρέπει; μπα… τίποτα δεν πρέπει.

※