Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Westinghouse

Πράξη θεατρική Βασισμένη
Στο φαινόμενο Του Ηλεκτρισμού

[Παλιό αρχοντικό εκεί που πλαταίνουν οι όχθες του ποταμού Μισισιπή. Εκείνος που λάμνει μες στα ειρηνικά νερά μπορεί να ξεχωρίσει τους λαμπρούς φωτισμούς που βάφουν τα νερά. Και τις μορφές στα παράθυρα, ακριβές μορφές παλιών ανθρώπων με περγαμηνές πάνω στα πρόσωπά τους. Ακροβολισμένοι στις βεράντες και τα παράθυρα και ως απάνω στην σοφίτα φαντάζουν ευρήματα ενός άλλου βυθού, αποκυήματα ενός παιδικού φυτολογίου που ΄χει πια από καιρό απωλέσει την φρεσκάδα των εκθεμάτων του. Στο σπίτι αυτό ζει η οικογένεια του δικαστή Τένισον, ενός αδέκαστου και δίκαιου λειτουργού της δικαιοσύνης. Ο ίδιος έχει ένα γέρικο παρουσιαστικό που ταιριάζει γάντι στον σεβάσμιο ρόλο του. Είναι παντρεμένος πέντε δεκαετίες, πέντε, ευτυχισμένες δεκαετίες με την Μαργαρίτα. Και έχει δυο κορίτσια και ένα στερνό αγόρι που κάθε μέρα τον κάνει περήφανο. Στο κύτταρο αυτού του παιδιού επωάζεται μια λαμπρή, δικαστική καριέρα και ο δικαστής Τένισον αυτό το γνωρίζει καλά και χαμογελά καθώς δοκιμάζει τα άγρια κεράσια του. Η Μαργαρίτα έχει πια από καιρό χάσει τα λογικά της, όμως δεν παύει να ντύνεται με λευκά, δαντελένια φορέματα και να δίνει παράλογες εντολές στην έφηβη Άναμπελ που φροντίζει το αρχοντικό και τις νύχτες κλαίει από ορφάνια. Και ίσως γιατί πριν από καιρό ζήλεψε ένα πορφυρό στεφάνι, ίσως επειδή ποτέ της δεν φόρεσε ένα τέτοιο στολίδι. Ο κόσμος αυτού του κοριτσιού πνίγηκε στις όχθες του ποταμού πέρα από εκεί που φθάνουν τα φώτα της έπαυλης.

Μια ορχήστρα καμωμένη από σκλάβους παίζει ένα λυπητερό πρελούδιο. Τώρα ακούγονται μονάχα ήχοι σερβίτσιων και η κόρνα του ατμόπλοιου που διασχίζει ολάκερη την αμερικανική εποποιία, μια αρχινισμένη, δίχως τέλος ραψωδία. Αυτό είναι ο ποταμός και οι σκλάβοι παίζουν και το πεπρωμένο τους είναι μονάχα του θύματος που βλέπει να τρέμει η ζωή του. Ωστόσο, ας έχει ο θεός καλά τον δικαστή Τένισον και ας φροντίζει τις υποθέσεις αυτού του δίκαιου και αξιοπρεπούς ανθρώπου.

Καθώς γευματίζουν ο δικαστής Τένισον αρχινά την κουβέντα. Τα παιδιά τον κοιτάζουν με απορία, η Μαργαρίτα βυθίζεται, κάτι νευρώνες γύρω από τα μάτια της κάτι λένε. Μα κανείς δεν μεταφράζει, μήτε ακόμη και εκείνος ο δικαστής που σήμερα τρώει με κέφι μικρού παιδιού.]

Δικαστής Τένισον: (δίχως να σηκώσει το βλέμμα του) Σήμερα, ήταν μια καλή μέρα!

Μαργαρίτα: (δίχως να σηκώσει το βλέμμα της) Αλήθεια καλέ μου;

Δικαστής Τένισον: Ναι, αλήθεια! Εκείνος ο φονιάς, θυμάστε την τρομερή υπόθεση, τα νεκρά κορίτσια.

Μαργαρίτα: (δίχως να σηκώσει το βλέμμα της) Τίποτε δεν αποδείχτηκε καλέ μου!

Δικαστής Τένισον: (ανασηκώνει το βλέμμα του, κοιτάζει με θυμό) Η αλήθεια είναι πως αποδείχτηκε καλή μου, ναι αποδείχτηκε πως αυτός ο φονιάς έκανε πράξη τις άρρωστες ορέξεις του. Και έπειτα, όλα γίνηκαν με τόσο μίσος.

Μαργαρίτα: (σηκώνει το πρόσωπό της, τον κοιτάζει πρόστυχα, δαγκώνει τα χείλη της) Και έπειτα, καλέ μου;

Δικαστής Τένισον: Έπειτα βρήκαν τα μικρά κορίτσια παγωμένα στην κοίτη. Τα φόρτωσαν στο ατμόπλοιο που περνούσε και τα πήγαν κάτω στην πόλη.

Μαργαρίτα: (κοιτάζει πάλι το πιάτο της) Είχαν σπασμένους λαιμούς, καλέ μου; Έτσι έγραψαν οι εφημερίδες.

Δικαστής Τένισον: Ναι, είχαν σπασμένους λαιμούς και σπασμένα δόντια και οι μανάδες τους έκλαιγαν σε αναφιλητά, ζητώντας εκδίκηση. Το φαντάζεσαι για μια στιγμή;

Μαργαρίτα: Και; Τα κατάφερες αγάπη μου; Χάρισες λίγη δικαιοσύνη σε εκείνες τις μητέρες; Σε ευχαρίστησαν;

Δικαστής Τένισον: (θυμωμένα) Ναι, με ευχαρίστησαν και εγώ αρνήθηκα κάθε κέρδος, κάθε περιττή τιμή, επειδή, είπα καλή μου πως είναι χρέος και καθήκον να τιμωρηθεί αυτός εδώ ο νέος.

Μαργαρίτα: Παραδειγματικά! (σηκώνεται από το τραπέζι, περπατά ως την ορχήστρα των σκλάβων και χορεύει με έναν φανταστικό καβαλιέρο) Θα με συνοδέψεις;

Δικαστής Τένισον: Έχεις πιει!

Μαργαρίτα: (προς την ορχήστρα) Παίξτε! Παίξτε, εμπρός παίξτε!

Δικαστής Τένισον: (σηκώνεται από την θέση του, τα παιδιά παγώνουν, οι σκλάβοι παίζουν δίχως σταματημό, σαν να λάμνουν κόντρα σε κάθε καιρό) Παραφέρεσαι!

Μαργαρίτα: Αλήθεια; Δεν μου φάνηκε! (ισιώνει τα μαλλιά και το φουστάνι της και κάθεται στην θέση της) Συγχωρέστε με κύριε δικαστά, μα η ζωή μου καμιά φορά παίρνει παράξενες όψεις, η καρδιά μου καμιά φορά γίνεται κομμάτια, η καρδιά μου κύριε δικαστά είναι ένοχη, ένοχη, ένοχη!

(Μια υπηρέτρια που ο κύριος δικαστής ολοφάνερα καλοβλέπει μπαίνει στην σάλα κρατώντας ένα περίτεχνα διακοσμημένο κομμάτι χοιρινού. Ο κύριος δικαστής χειροκροτεί, ακονίζει στην λωρίδα το μαχαίρι του, κοιτάζει με λαγνεία το κορίτσι, η ορχήστρα παίζει, η Μαργαρίτα συνέρχεται, τα παιδιά σωπαίνουν, ο ποταμός που κυλά, το ατμόπλοιο που ξεμακραίνει, όλος ο κόσμος φαντάζει βουτηγμένος ως τον λαιμό στην ιδέα του Θεού. Μαλακά που κόβεται αυτό το κομμάτι του περίτεχνα διακοσμημένου χοιρινού.)

Δικαστής Τένισον: Τον εκτέλεσαν στην ηλεκτρική καρέκλα, για να ξέρεις. (με κινήσεις χειρουργικές φροντίζει το κρέας, το κόβει σε λεπτά κομμάτια, το μαχαίρι του είναι καλά ακονισμένο.) Χρειάστηκαν μόνο μερικά λεπτά. Οι γονείς των θυμάτων χειροκρότησαν, ζήτησαν η σωρός του να δοθεί στα σκυλιά, διαφώνησα…

Μαργαρίτα: Μπράβο καλέ μου, έχεις μέσα σου τόση ανθρωπιά και τέτοιο μεγαλείο! Παιδιά, ας πιούμε στην επιτυχία του πατέρα, ας πιούμε λοιπόν!

[Όλοι μαζί υψώνουν τα ποτήρια τους, προσαρμόζονται στις θέσεις τους, το μέτωπό τους δένεται καλά κάτω από την παροχή του ρεύματος. Τώρα είναι έτοιμοι. Τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους, το ρεύμα τρεμοπαίζει, όλα γίνονται φανερά τώρα στο τέλος με αυτές τις αστραπές που σαρώνουν την σκηνή και φανερώνουν το αληθινό πρόσωπο του δικαστή Τένισον. Και της Μαργαρίτας που θρηνεί με αναφιλητά και της ορχήστρας που παίζει ένα εύθυμο βαλσάκι του συρμού την στιγμή που ο δικαστής Τένισον αποδίδει την δικαιοσύνη των ανθρώπων.]

φωτο: Στράτος Φουντούλης

Διαβάστε τα κείμενα του Απόστολου Θηβαίου→