Σταυρούλα Δεμένεγα, “και δώσε μου δυο μάτια καθαρά”

Αρχείο 04/11/2016

ΑΡΓΑ ΠΟΛΥ…

Aργά πολύ
Το τρένο της επιστροφής ξεκίνησε
από το βλέμμα σου
και χάθηκε στα κενά του
Αργά πολύ
και έχει σκοτεινιάσει
το χαμόγελο που θυμόσουν
και το χέρι που κράταγες
Κοίτα …
Μπορείς να προσπαθήσεις
Μπορείς πάλι να πεις
ότι χάσαμε τη στροφή
όμως …
βρήκαμε ένα δρόμο.

Αργά πολύ για επιστροφές
Έκλεισαν οι σταθμοί
της επιμονής και της τόλμης
-κυρίως αυτοί-

ΑΚΙΝΗΤΕΣ ΔΙΑΨΕΥΣΕΙΣ

Σιδηροδρομικός σταθμός
Μεσημέρι
Μικρά παιδιά φοράνε τα μαγιώ τους
Και περιμένουν ανυποψίαστα
Τη θάλασσα

Ανάμεσα στις ράγες
Ξεχασμένα αγριόχορτα
Αναζητούν το χαμένο τους χρώμα
Τα φύλλα τους πληγές κοφτερές
Στο ζεστό αέρα

Στον απέναντι τοίχο
-το μισογκρεμισμένο-
Ένα μήνυμα αγάπης
Προσμένει αποδέκτη
Στα παγκάκια της αποβάθρας
Καθισμένες φιγούρες κενές
Και αδιάφορες
Τα μάτια τους κρεμασμένα
στον ξεχασμένο τους χρόνο
Ακινησία και αναμονή
Σκληρό σκηνικό και γυμνό
Απροκάλυπτο

Σταθμοί τρένων
Που ποτέ δεν έρχονται…

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ…

Πάρε από μέσα μου αυτή τη παγωνιά
και δώσε μου δυο μάτια καθαρά
να με ζεστάνουν
και ένα χέρι να ψηλαφίσω
τις γραμμές μου

Έλα –αν θες- να συνεχίσουμε μαζί
Δε χρειάζεται να με περιμένεις
ούτε να ζητάς συγγνώμη
κάθε που καθυστερείς
Μόνο να ξέρεις…
μπορεί στο τέλος να περιμένει
Η αρχή μας…